Op dagen als vandaag, waarop weinig coachingafspraken gepland zijn, duik ik dieper in de sociale media, in de hoop likes te vinden op mijn laatste bericht of interactie. Voordat ik nadenk over wat ik nog meer kan doen om mijn bedrijf te laten groeien, word ik eraan herinnerd dat, ook al geniet ik van coaching en haal ik er betekenis uit, coaching niet belangrijker is dan dit moment.
Op mijn reis naar de top van de berg is het pad daarheen net zo belangrijk als de aankomst daar. En bestaat er überhaupt wel een ‘daar’? Of zal ik, zodra ik de top van mijn berg heb bereikt, gewoon de volgende hogere top zien die ik zal "moeten" beklimmen?
Ik besef hoe belangrijk het is om te erkennen waar ik ben. Hier ben ik, een nieuwe onderneming aan het bouwen, uitdagingen aangaan, creatief zijn, soms wijs, soms lui en mezelf beter leren kennen. Ik blijf vooruitgaan en voel de aantrekkingskracht om met anderen te verbinden en te ondersteunen. Maar ik herinner mezelf eraan dat ik niet verdwaal in deze zoektocht. Om dit moment niet te veranderen in een middel om een doel te bereiken. Ook dit moment herbergt leven en schoonheid.
Ik ben niet op de top van de berg, maar ook hier is het magisch. Zelfs als we de drang voelen om verder te gaan, voelen we die op dit moment. Het voortzetten van onze reis en het zetten van stappen in de richting van ons doel is belangrijk voor ons, maar groei kan worden bereikt terwijl we ons bewust zijn van en verbonden zijn met wat is. Als ik nadenk over de ervaringen die mij hier hebben gebracht, alle kleine ‘onbeduidende’ stappen die mij hebben gebracht tot nu toe waardeer ik waar ik ben. Het is een zegen om precies hier te zijn, en ik ben dankbaar, ongeacht waar ik morgen zal zijn.
Hoe vier jij jouw (kleine) prestaties?
.
Comments