Ons persoonlijke groeiproces kan worden gezien als een parallelle reis van psychologische en spirituele paden. Mijn psychologische werk bestaat voornamelijk uit zelfonderzoek: mezelf leren kennen, mijn patronen, mijn overtuigingen, wat mij triggert en waarom. Het begrijpen van ons verhaal, waarom we voelen en handelen zoals we doen, is de eerste stap in het creëren van verandering. Het psychologische pad heeft echter zijn beperkingen. Het richt zich op ons relatieve zelf. Over alles wat deel uitmaakt van onze identiteit, uniciteit en gevoel van afgescheidenheid. Fundamentele veranderingen in de geest kunnen niet uitsluitend vanuit de mind zelf tot stand worden gebracht. Om echte transformatie te ondergaan is een sprong nodig – een verbinding met iets dat groter is dan onze mind, met het deel van ons dat nooit is veranderd, het diepere ‘ik’. Wanneer we onze emoties en gedrag vanuit deze diepere ruimte observeren, kunnen we onze ‘fouten’ accepteren en leren leven met onze ‘imperfecties’. Het gaat niet om het 'spiritueel omzeilen' of het negeren van onze problemen. Het gaat over het niet-identificeren met hen, en beseffen dat we meer zijn dan onze persoonlijkheid, gevoelens en gedachten. Zodra ik op dit diepere niveau verbinding met mezelf maak, ervaar ik liefde. En wanneer ik dit liefdevolle bewustzijn op mijn wonden laat vallen, begint er een genezingsproces. Het is niet zo dat ik vrij ben van automatisch gedrag of oordelen, maar als ik me in mezelf terugtrek, kan ik al deze ervaringen omarmen, net zoals ik mijn kind zou knuffelen als hij gekwetst of boos is. Ik geloof dat beide paden nodig zijn voor groei: onszelf leren kennen en dan dieper wegzinken naar een plek waar we van onszelf kunnen houden. Ken je deze plek?
Comments